Wie kan beter onze bergen beschrijven dan zij, vrouwen en mannen, die verkozen zich hier permanent te komen vestigen? De bewoners van de dorpen van La Plagne ontmoeten, betekent zich onderdompelen in hun wereld, hun passies en samen met hen begrijpen waarom deze landschappen en reliëfs in het dagelijkse leven zo waardevol en inspirerend zijn, en vooral, waarom ze nooit zijn weggegaan!
Mathias, een andere benadering van de bergen
’s Winters zowel als ’s zomers is het moeilijk om niet het pad van Mathias,de musher, te kruisen. Komend van Lyon, kwam hij hier toe in 1995, met de bedoeling zijn activiteit te ontwikkelen met sledehonden. Een buitenkans bood zich aan te Montalbert. Daar is het dat hij is neergestreken met zijn sleden, en is begonnen een uitzonderlijke en onvergetelijke ervaring aan te bieden aan de vakantiegangers. Eerst gedurende het seizoen, nadien gedurende het ganse jaar, de leefomgeving en het landschap waren doorslaggevend.
Malabar, biscoto, Pif, Beurk, Alpine, Chipie, Shark, Artemis… meer nog dan de bergtoppen, wat hem het dierbaarst is, het zijn zijn honden. Hij bezit er een honderdtal, tussen hen die op rust zijn, de kleintjes en de uiterst opgewonden volwassenen als hij een hondenharnas bovenhaalt. Hij voedt zijn honden op, geeft hen training en houdt hen tot op het einde. Het is een relatie “van het leven tot de dood” zoals hij dat benadrukt. Het is een zeer sterke band die hen verenigt, een band van werk en vriendschap, de medeplichtigheid in de inspanning en de ontspanning. Zijn honden zijn zijn familie en zijn job, het is een geheel.
De musher houdt ervan te zeggen dat hij de bergen op een andere manier « consumeert ». Het is een andere benadering, een ander perspectief op “the great white”. Met een meute op stap gaan is als de benadering van een soort romantiek. Maar spreek met Mathias vooral niet over een romantische tocht! Alhoewel zijn ogen schitteren wanneer hij over zijn passie praat en zijn dagelijks geluk weer in de bergen te trekken. Zijn bureel, zijn omgeving, hij zal voor niets ter wereld er iets aan veranderen. Woorden van een musher.
Agnès, wanneer de bergen je tot het pottenbakken brengen
Indien u ooit naar boven trekt, naar La Plagne, is het mogelijk dat u aan de rand van de straat een plaatje ziet met « poterie »het huis van Agnes. Wanneer Agnes u haar deuren opent, opent zij haar universum, dat wij de gelegenheid hadden te ontdekken.
Agnes is Belgische. Zij heeft nooit goed de bergen gekend of de sneeuw, in haar platte land. Als jonge volwassene werkte ze voor een hotelketen en heeft de gelegenheid gehad naar La Plagne te komen. Zij heeft deze buitenkans met twee handen aangegrepen. Toen zij leerde skiën heeft ze de man van haar leven ontmoet. Zij heeft dan besloten zich hier in de bergen te vestigen, en alles achter te laten.
Nadat zij een gezin gesticht had en de bergen echt goed had leren kennen door aan alpinisme te doen, te skiën en het klimmen, heeft zij het hotelwezen verlaten om een pottenbakkerij te beginnen.
Het was een oproep van diep in haar hart, de wens om te creëren, die zij gevoeld heeft door haar contacten met de Savooise bevolking. Het milieu is hier zo rustgevend dat men zeer snel erin slaagt om zichzelf sereen te projecteren op zijn levensprojecten. Zij houdt ervan te verklaren dat de bergen haar in de richting van het pottenbakken gebracht hebben. Het is de liefde voor de aarde, de permanente verandering van kleur in de bergen, de bloemen… Meer nog dan het beoefenen van de bergen, houdt Agnes er de dag van vandaag van in de bergen te « zijn » en te leven temidden van de elementen. Of het te voet is of op ski’s, zij vindt de totale voldoening door temidden van de bergen te zijn. Het is ook wat zij wil delen, deze eenvoudige liefde en deze sensaties wanneer men hier naartoe komt.
Ze nodigt iedereen uit om te komen ervaren wat zij dagelijks beleeft. Kalmte, sereniteit, herverbinding met de natuur en met zichzelf, hetgeen wij terugvinden in haar aardewerk!
Fanny, stadsvrouwtje tot en met!
Men kan houden van de stad, niet skiën of trektochen maken en toch verkiezen van in de bergen te komen wonen. Dat is het geval voor Fanny, afkomstig van Noord Frankrijk. Zij was directrice aan het hoofd van meerdere agentschappen en meer dan 80 bedienden in de streek van Rijsel. Een stadsvrouwtje, working girl, die de bergen niet kende en helemaal niet “berg-gezind” was, zoals ze zegt van zichzelf.
Ze heeft dan de liefde gevonden te Rijsel en die man heeft haar doen verhuizen, eerst naar Annecy, waar ze haar rol van directrice heeft verdergezet. Nadien heeft ze in 5 maanden tijd alles achtergelaten om een eerste boetiek te openen in Aime. Wanneer men te lang werkt voor de anderen heeft men op een bepaald ogenblik zin om iets te doen voor zichzelf. Dus lanceerde ze een confectie concept store,met uitsluitend outdoor winkels. De zaak draait goed en ze verhuist naar een nieuw lokaal, een oude garage, het was de “coup de foudre” voor Fanny. Het is nu haar klein creatieparadijs, een plaats voor ontmoetingen, uitwisseling, delen, de afspraakplaats van de vriendinnen.
Fanny blijft een stadsvrouwtje in hart en nieren maar ze geeft toe dat ze nooit deze vallei zal kunnen verlaten. Na 11 jaar magnetiseert het decor haar. Dit leefkader, dit milieu, het licht geven haar een zodanige sereniteit, zodat eindeloze creatie mogelijk wordt. Voor niets ter wereld zou ze van hier vertrekken, maar voor niets ter wereld zou ze beginnen met skiën !
Claude, sneeuwspecialist
Claude is een beetje voor la Plagne wat de Beaufort kaas is voor de Tarentaise… onmisbaar, een pijler. En wanneer met hem tegenkomt, met zijn fiere glimlach onder zijn snor, is het logisch hem te begroeten met een duidelijke “bonjour”... waarop hij altijd een vriendelijk antwoord heeft. Men kan zeggen dat Claude een pionier is en één van de gekende experten op gebied van sneeuw.
Hij komt uit Straatsburg, en het is in de Vogezen dat hij de smaak te pakken kreeg voor de wintersporten en het vierde seizoen in het algemeen. Hij werd verliefd op zijn vrouw gevolgd van de bergen – of van de bergen en nadien van zijn vrouw (als zij aanwezig is wanneer hij hierover praat), hij is naar La Plagne gekomen meer dan 35 jaar geleden. Het was een grote uitdaging voor hem, die meer voorzien had een scheikundige te zijn in Straatsburg.
In die periode was het moeilijk als « niet afkomstig van La Plagne » hier echt vooruit te komen, geeft hij toe, maar door bewijs te leveren van doorzettingsvermogen alsook van zijn verbondenheid met deze bergen, zal men hem uiteindelijk zijn kans geven. De heer Marzoff, die op dat ogenblik directeur was van de skipistediensten stelt hem voor de sneeuw te onderzoeken, een taak die hij nog altijd waarneemt en met passie.
Claude gaat ervan uit dat de bergen nederig maken, nederig ten overstaan van hun grootsheid, ten overstaan van de wet die zij opleggen, al deze elementen die zulke geweldige indruk op ons maken in La Plagne. Wanneer men naar de bergen komt, verandert men. Claude is daarvan een sprekend bewijs.
