Tentoonstelling: Wat de stenen zeggen

"Ik werd wakker toen ik 9 was. In het hart van de koude, steile bergen.
Rendieren liepen langs de heuvels en de sneeuw onthulde een diepzwarte aarde. Al het leven was daar, samengevat in dat moment. Alle kracht van de wereld, met al zijn beloften.
Die dag heeft zijn stempel gedrukt en sindsdien stroomt de berg door mijn aderen.
Vandaag wil ik die landschappen elke keer in mijn hoofd nagelen, ze inslikken zodat ik ze niet vergeet. Ik wil dat de berg er is in mijn ogen, in mijn ingewanden, in mijn vlees. Ik zou willen dat hij me er uit volle borst aan herinnert dat het mooi is, buitengewoon, dat dit is wat het leven kan zijn: grootsheid, schoonheid, onderlinge afhankelijkheid. Dat het altijd zo zal zijn. Sterk, onveranderlijk.
Dat al het andere er alleen is om ons te verwarren.

Deze tentoonstelling is een eerbetoon aan de minerale wereld. Er zijn abstracte sculpturen in marmer - sommige in Villette-marmer dat bekend staat als Bleu de Savoie - tekeningen en gravures op koper, zink en aluminium, die de berg en zijn diepten uitbeelden.

Het is een reis naar intimiteit, ver van het lawaai van de vallei. Een duik in de tijd.
Een fluistering van steen.
Je zou denken dat alles stilstaat. Maar dat is niet zo.

"Stenen zijn geen zelfstandige naamwoorden maar werkwoorden, zichtbaar bewijs van processen, getuigen van lokale geschiedenissen die de dynamiek op wereldschaal weerspiegelen. (M.B.)

Marmer leeft. Beeldhouwen is dialoog. Het werk is het resultaat van wederzijds overeengekomen slijtage, een poging om het onzegbare uit te drukken.

"De aarde is een tekst die voortdurend wordt uitgewist, bekrast en herschreven, opgebouwd door vernietiging en restauratie. Het kleinste steentje heeft zijn eigen taal en grammatica". Marcia Bjornerud, auteur en geoloog.