Po de Nuage | Familievoorstelling

Ze is een kleine vrouw, een verloren kind.
Pô de Nuage heeft er altijd van gedroomd om de wolken te vangen en zich in hun zachte tederheid te nestelen.
Ze observeert ze en verbeeldt ze zich, zweeft zo dicht mogelijk naar ze toe, het liefst met haar hoofd in de lucht om te vergeten wat haar hier beneden benadeelt.
Maar hoe ze ook probeert, zoekend in alle richtingen, dansend
volharding... Haar goed verankerde voeten zijn een constante herinnering
dat n u a g e n ongrijpbaar zijn.
Dus vroeg Pô de Nuage zich af: zou ze ze hier kunnen laten bloeien?
Van poging tot verrassing vindt ze de tederheid die haar eigen wolk zal laten bloeien... Een wolk om de volle zee mee op te gaan, of een huid voor een nieuwe ankerplaats?